Άγιος Στυλιανός Παφλαγονίας

Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας, μεταξύ του 400 με 500 μ. Χ. .Ήταν ευλογημένος από την κοιλιά της μητέρας του ακόμη. Όσο μεγάλωνε, τόσο με την Χάρη του Θεού γινόταν κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Από την παιδική του ηλικία έδειξε σπάνια προτερήματα της αγιασμένης ζωής του. Άν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος, μονολότι είχε κι εκείνος σάρκα, εντούτοις δεν άφησε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Ήταν αγνός,, αγνότατος. Δεν άφησε επίσης να τον κυριεύσει κανένα γήινο πάθος. Δεν επέτρεψε στα πλούτη και στην φιλουπλουτία να κυριαρχήσουν την ψυχή του και να την υποτάξουν στην φθορά και στην απώλεια. Με την δύναμη και την Χάρη του Θεού πολέμησε όλα τα δολώματα της φθαρτής και πρόσκαιρης ζωής. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος. Αποφάσισε έπειτα να βαδίσει με την επιθυμία της ψυχής του. Η ψυχή του τον καλούσε σε αγώνες ηθικούς και ωραίους. Τον καλούσε στην άσκηση της αρετής. Του έδειχνε τον δύσκολο και δύσβατο δρόμο της αιωνίας ζωής, της παντοτεινής ευτυχίας. Η αγνή και πιστή καρδιά του υπάκουσε στην φωνή της ψυχής του. Και η πρώτη ενέργειά του ήταν να πουλήσει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομιά, γεμάτος ανακούφηση και χαρά, είπε " Πέταξα μια βαρειά άγκυρα, που με κρατούσε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώματος. Πέταξα από πάνω μου την φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιάκριτος δρόμος της αληθινής ζωής". Απαλλαγμένος λοιπόν ο Άγιος από τα φθαρτά, αλλά και συγχρόνως με ευτυχισμένη την καρδιά του, γιότι εμοίρασε τα πλούτη του σε φτωχούς δυστυχισμένους και σε άλλα θεάρεστα έργα, σκέφτεται πως θα ζήσει τιμιώτερα και αγιώτερα την ζωή του. Με μοναδική πλέον περιουσία τα ενδύματά του, αρχίζει ένα σκληρό και αγωνιστικόβστάδιο σύμφωνα με την διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Αφού λοιπόν με τις ευεργεσίες του ανέβασε τον γήινο θησαυρό στους ουρανούς και τον ασφάλισε, πήγε σ ένα μοναστήρι και ενδύθηκε το μοναχικό σχήμα. Από την στιγμή εκείνη καμμιά γήινη σκέψη, καμμιά υλική παρένθεση δεν μπορεί να τον απομακρύνει από την πίστη του και την προσευχή του. Τίποτε άλλο δεν φροντίζει και τίποτε άλλο δεν επιδιώκει, παρά μονάχα ότι είναι αρεστό στο Άγιο Θέλημα του Θεού. Αγωνίζεται πώς να αρέσει στον Κύριο, πώς να τελειοποιήσει την ψυχή του, πώς να κερδίσει τον Παράδεισο. Καμμιά δική του θέληση, που αντιστρατεύεται το Θέλημα του Θεού, δεν βρίσκει θέση στηνζωή του. Η αυστηρή ασκητική ζωή του είναι απερίγραπτη. Η αγιότις του αρχίζει να αστράφτει. Η ταπείνωσή του λαμποκοπάει. Η αγνότις του θαμπώνει. Η νηστεία του είναι αυστηρότατη. Η προσευχή του αληθινή επικοινωνία με τον Θεό. Οι αγρυπνίες του είναι θαυμαστές. Τρεις στόχους έβαλε για σκοπό του να πετύχει ως μοναχός: την ακτημοσύνη, την αγνότητα και την υπακοή. Τους τρεις αυτούς στόχους του τους πέτυχε. Αλλά η αυστηρότις του εκείνη του ασκητικού βίου δεν του είναι αρκετή, θέλει να πλησιάσει περισσότερο την τελειότητα. Επιθυμεί, τώρα την πλήρη μόνωση στον αυστηρότατο ασκητισμό; τον αναχωριτισμό. Αποχαιρετάει τους αδελφούς στο Μοναστήρι και αποσύρεται μακριά σε έρημο και ακατοίκητο μέρος. Εκεί στην  έρημο κατασκηνώνει σ ένα σπήλαιο. Το νέο στάδιο της ασκητικής του ζωής είναι ουράνιος τελειότητος. Οι μέρες και οι νύκτες κυλούν με λογισμούς. με σκέψεις και προσευχές για τον Τρισυπόστατο Θεό. Ψάλλει ολόψυχα το μεγαλείο του Θεού. Υμνεί την Αγία Τριάδα. Ζει ενωμένος με τον Θεό! Ό ΛΑ όσα βρίσκονται γύρω του και όσα προβάλλον στον μακρινό του ορίζοντα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά υποδείξεις του Δημιουργού. Μελετά τα δημιουργήματα του Θεού και δυναμλωνει πιο πολύ η πίστη του. Η καρδιά του, η διάνοιά του, η ψυχή του, όλη η ύπαξή του είναι ολόθερμα δοσμένη στον Θεό. Όλη η δύναμή του είναι συγκεντρωμένη στη θεία αυτή αγάπη. Εγκαταλείπει έτσι ο Άγιος το σαρκικό εώ του, παύει να φροντίζει για την τροφή του. Γίνεται όλος ακμή πνεύματος και ψυχής. Τρέφονταν με χόρτα της ερήμου. Και όταν δεν υπήρχαν αυτά ο Θεός δεν τον άφηνε. Τον κράτησε στην ζωή στέλνοντάς του τροφή με τους Αγγέλους. Πολλά χρόνια έζησε την ζωή του αναχωρητού. Ο δίκαιος Θεός θα έδειχνε ωστόσο πώς αντιδοξάζει εκείνους που λατρεύουν το Όνομά Του και Τον  δοξάζουν. Διαδόθηκε λοιπόν η φήμη του Αγίου Στυλιανού παντού. Πλήθως κόσμου από διάφορα μέρη συνέρεαν με ευλάβεια προς τον Άγιο για να θαυμάσουν την αγιότητά του και να αποκομίσουν τα ψυχικά και σωματικά αγαθά. Η αγία του μορφή, τα σοφά του λόγια, οι προτροπές του άλλαξαν την ζωή πολλών ανθρώπων. Ήξερε να γαληνεύει τις ταραγμένες ψυχές. Κοντά του έτρεχαν και άλλοι ασκητές για να ενισχυθούν με τα λόγια του. Εγνώριζε ο Άγιος Στυλιανός ότι για να κερδίσει κανείς την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει την ψυχή του σαν εκείνη των μικρών παιδιών. Ήξερε ότι τα παιδιά έχουν αγγελικές ψυχές. Γι αυτό ήθελε να τα βοηθάει, να τα προστατεύει τα παιδιά. Ο Θεός βράβευσε το ιερό του αίσθημα και του έδωσε την θαυματουγική δύναμη να θεραπεύει τα ασθενεί παιδιά. Μητέρες έτρεχαν με φορτωμένα παιδιά στους ώμους άρρωστα, ανάπηρα και έτρεχαν με πόνο και πίστη κοντά στον Άγιο για να ζητήσουν την θεραπεία των παιδιών τους. Ο Άγιος Στυλιανός γεμάτος καλοσύνη και συμπόνια έπερνε τα άρρωστα νήπια στα χέρια του και με μάτια δακρυσμένα παρακαλούσε τον Θεό να τα γιατρέψει. Ο Δεσπότης των Ουρανών άκουγε την ολόψυχη προσευχή του και ο Άγιος θαυματουργούσε. Παιδιά άρρωστα εύρισκαν την υγεία τους. Ακόμη ο Άγιος με την προσευχή του έκανε τους άτεκνους, έτεκνους. Πολλοί μάλιστα μετά την κοίμησή του ζωγράφιζαν επικαλούμενοι το όνομά του τον Άγιο σαν τάμα και αποκτούσαν παιδιά. Η προσωπικότητά του ήταν γεμάτη ταπεινοφροσύνη και άστραφτε από το ουράνιο κάλλος. Έτσι έζησε κι έτσι δοξάσθηκε από τον Ουράνιο Πατέρα ο Άγιος Στυλιανός. Όταν έφτασε σε βαθειά γεράματα, έστειλε ο Θεός τους Αγγέλους Του και πήραν την αγίαν του ψυχή, για να την αναπαύσουν από τους πολύχρονους κόπους, τις στερήσεις και την σκληρότητα της ασκητικής ζωής. Το πού τον έθαψαν δεν γνωρίζουμε. Κοιμήθηκε στις 26 Νοεμβρίου ημέρα που τελούμε και την μνήμη του.