- Ένας από τους Γέροντας δίνει την ακόλουθη αξιοπρόσεκτη συμβουλή:
-Αν μεταξύ σου και κάποιου άλλου ειπωθούν λόγια δυσάρεστα κι εκείνος, ύστερα από λίγο, αρνηθεί αυτά που είπε, συ μην επιμένεις να του λέγεις, ναι τα είπες, γιατί σίγουρα θα παρεκτραπεί πάλι και θα σου απαντήσει:
-Ναι τα είπα, και με τούτο τι;
Και έτσι η φιλονικία θα μεγαλώσει. Λησμόνησε λοιπόν τα πικρά λόγια για να έλθει μεταξύ σας ομόνοια και ειρήνη.
- Μας λέγει η παράδοσις ότι ο Απόστολος Ιάκωβος, ο αδελφός του Ευαγγελιστού Ιωάννου, την ώρα που οδηγείτο στο μαρτύριο, συνάντησε στον δρόμο εκείνον που τον είχε καταδώσει. Τον σταμάτησε και τον εφίλησε λέγοντάς του:
-Ειρήνευε αδελφέ.
Βλέποντας εκείνος την τόση ανεξικακία του, εθαύμασε κι εφώναξε με ενθουσιασμό:
-Χριστιανός είμαι από σήμερα κι εγώ.
Ύστερα από αυτήν την ομολογία αποκεφαλίστηκε μαζί με τον Απόστολο.
- Κάποιος σοφός Πατήρ λέγει:
-Εκείνος που αδικείται και συγχωρεί, ομοιάζει με τον Ιησούν. Εκείνος που δεν αδικεί μεν, αλλά ούτε να αδικείται του αρέσει, είναι στη θέση του Αδάμ. Ο άδικος όμως, ο κακεντρεχής κι ο συκοφάντης δεν διαφέρει από τον διάβολο.
- Μια φορά μπήκαν ληστές στην καλύβα του Αββά Ευπρεπίου και του πήραν τα φτωχικά του πράγματα. Ο Γέρων ήταν εκεί και λέγουν μάλιστα πως τους βοήθησε να τα φορτώσουν στις καμήλες τους. Όταν εκείνοι έφυγαν πια, βρήκε ο Όσιος ένα ραβδί, που κάποιος φαίνεται πως το ξέχασε στη βιασύνη του. Το πήρε κι έτρεχε από πίσω τους, για να τους το επιστρέψει.
- Σ' ένα Κοινόβιο στο Άγιον Όρος κάποιος δόκιμος μίλησε μια φορά άσχημα στον τυπικάρη ( ο υπεύθυνος μοναχός για την τήρηση των διατάξεων που αφορούν στις Ιερές Ακολουθίες του ημερονυκτίου και γενικά για την εκκλησιαστική ευταξία ), που ήταν και ιερομόναχος, γιατί την ώρα που διάβαζε στην ακολουθία του έδειξε ποιό κοντάκιο να πει πρώτα. Ενώ πήγε να τον βοηθήσει, εκείνος έγινε έξω φρενών. Μετά την ακολουθία ο δόκιμος κλείστηκε θυμωμένος στο κελλί του. Ο τυπικάρης γύρισε στον εαυτό του, πήρε το βάρος επάνω του και στενοχωρέθηκε, γιατί σκέφθηκε ότι αυτός έγινε η αιτία να ανιτδράσει έτσι ο αδελφός. Τον πείραζε αληθινά η συνείδηση. Και ενώ ως τυπικάρης είχε ευθύνη για την ακολουθία, δεν έλαβε υπ' όψιν του την ευθύνη, αλλά είπε: "Εγώ φταίω που νευρίασε ο αδελφός". Πήγε λοιπόν στο κελλί του δόκιμου να του βάλλει μετάνοια. Εκείνος όμως είχε κλειδώσει και δεν άνοιγε. Τότε κάθησε έξω από την πόρτα του και περίμενε από το πρωί ως τις τρεις το απόγευμα που σήμανε για εσπερινό, οπότε ο δόκιμος αναγκάστηκε να βγει. Πέφτει κάτω ο τυπικάρης, του βάζει μετάνοια και του λέεο: " να με συγχωρέσεις, αδελφέ, έφταιξα"! Έτσι έρχεται η Χάρις του Θεού. ( Γέροντος Παϊσίου, Λόγοι ΄Γ )