Λέγει κάποιος σοφός Πατήρ, προσποιούμενος τον Δίκαιο Κριτή :
-Τι υπερηφανεύεσαι? Του Θεού σου, λόγια δεν είναι αυτά που εσύ απλώς επαναλαμβάνεις? Του Θεού σου πράξεις δεν είναι αυτές που απλώς εσύ μιμήσαι? Του Θεού σου σοφίες δεν είναι αυτές που παινεύεσαι πως λες? Ή μήπως τα έκανες ιδιοκτησία σου όλα αυτά? Ή μήπως δεν είναι καθήκον, υποχρέωσή σου να τα κάνεις? Τι περισσότερο κάνεις και υπερηφανεύεσαι? Εσύ, εντολές ακολουθείς τις οποίες εάν δεν ακολουθήσεις στην Κάτω γη θα πας.. Τι Μου χαμογελάς έτσι πονηρά? Μήπως είπα κάποιο ψέμα? Ή το μάτι σου, που έχει ολόκληρο δοκάρι μέσα και εσύ δεν το βγάζεις, σε τυφλώνει κι όμως εσύ επιμένεις και δεν το βγάζεις? Ή μήπως από τους πολλούς επαίνους τα αυτιά σου έχουν μαζέψει μούχλα μέσα και έχεις κουφαθεί και εσύ δεν τα καθαρίζεις? Ή μήπως με τις πολλές καραμέλες που έχεις φάει σου 'χει ανεβεί το ζάχαρο, αλλά παρόλα αυτά εσύ δεν σταματάς να τις τρως?
Για σκέψου τα όλα αυτά, προσευχήσου και λίγο και ύστερα ξαναέλα να μου πεις αν και αυτήν την φορά συνεχίζεις να βλέπεις έτσι, σπουδαίο, τον εαυτό σου. Κι αν τυχόν δεν βρεις και πάλι διαφορά από πριν, έλα σε Εμένα να σου γνωρίσω Εγώ ποιός είναι στα αλήθεια ο εαυτός σου.