Συγκλονιστικό θαύμα Οσίου Παύλου του Απλού:

Μια μέρα ήρθαν κάποιοι πονεμένοι άνθρωποι στον Μέγα Αντώνιο να ελευθερώσει έναν δυστηχισμένο από δαιμόνιο που τον βασάνιζε πολλά χρόνια. Είπε όμως εκείνος:

- Πηγαίνετε στον Αββά Παύλο να τον θεραπεύσει, διότι εγώ δεν ευκαιρώ τώρα. Ασκητεύει λίγο πιο πέρα στην ίδια έρημο.

Τότε εκείνοι, κάνοντας υπακοή στον μεγάλο ασκητή, πήγαν εκεί που τους πρόσταξε. Φτάνοντας εκεί που τους είχε πει ο Όσιος είδαν τον Αββά Παύλο. Τότε του είπαν οι πονεμένοι:

- Αββά, σε παρακαλούμε βοήθησε αυτόν τον άνθρωπο, διότι πολύ τον ταλαιπωρεί ο δαίμονας εδω και πολύ καιρό.

Είπε τότε ο Όσιος:

- Γιατί δεν πήγατε στον Αββά Αντώνιο που ασκητεύει λίγο πιο κάτω;

- Πήγαμε, απάντησαν εκείνοι, αλλά μας είπε πως δεν μπορούσε εκείνη την στιγμή. Μας είπε ακόμη να έρθουμε σε σένα να τον ελευθερώσεις.

Τότε κοίταξε με βλέμμα ευσπλαχνικό ο Όσιος τον δαιμονισμένο και αμέσως πρόσταξε το δαιμόνιο:

- Ο Αββάς μου ( ο Άγιος Αντώνιος ), σε προστάζει να βγεις από αυτόν τον άνθρωπο.

Τότε το δαιμόνιο άρχισε να φωνάζει και να γίνεται επιθετικό και να βρίζει τον  Όσιο Αντώνιο. Ευθύς ο Άγιος Παύλος ο Απλούς στάθηκε πάνω σε έναν βράχο και είπε αυτήν την τόσο απλή προσευχή:

Κύριε, Συ γνωρίζεις πως πήρα την απόφαση να μην κατεβώ από εδώ πάνω, εάν δεν ελευθερώσεις το πλάσμα Σου.

Αμέσως το δαιμόνιο έφυγε αφήνωντας πίσω του τρομακτικές κραυγές. Ο άνθρωπος ελευθερώθηκε από την απλότητα του Οσίου Παύλου του Απλοϊκού. 

ΘΑΥΜΑ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑΣ ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ

Ένας μοναχός έχασε το δρόμο του καθώς περπατούσε στην απέραντη έρημο και για πολλές ώρες περιπλανάτο άσκοπα. Επί τέλους συναντήθηκε με κάτι περαστικούς ανθρώπους και τους παρακάλεσε να του δείξουν τον τόπο που ήθελε να πάει. Εκείνοι όμως ήταν κακοποιοί και βλέποντάς τον μόνο και ξένο τον παρέσυραν πολύ μακριά με σκοπό να τον ληστέψουν. Ένας μάλιστα από αυτούς τον πήρε από πίσω.

Ο μοναχός κατάλαβε τις κακές προθέσεις τους, αλλά δεν είπε τίποτε. Σαν έφτασαν κοντά στον ποταμό και επεχείρησαν να τον περάσουν, βγήκε ξαφνικά από τα νερά ένας μεγάλος κροκόδειλος και όρμησε εναντίον του ληστού. Τόσο αιφνίδια ήταν η επίθεσις που εκείνος τα χασε και χωρ΄ππις άλλο θα κατασπαράζινταν από τα δόωτια του θηρίου. Όμως ο άκακος μοναχός πρόλαβε και τον γλίτωσε από τα δόντια του θηρίου, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή.

Συγκινημένος ο ληστής από το φέρσιμο του μοναχού έπεσε στα πόδια του και του ζητούσε συγγνώμη για το κακό που θα του έκανε.

- Σαν θα περνούσαμε το ποτάμι, του ομολόγησε, είχα σκοπό να σε σκοτώσω, αλλά η καλωσύνη σου με πρόλαβε.

ΘΑΥΜΑ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ

Κάποιος αγωνιστής μοναχός έβαλε μια φορά όρο στον εαυτό του να μην βγει καθόλου από την αρχή της Τεσσαρακοστής ως την νύκτα της Αναστάσεως. Ο διάβολος όμως πήδε να δώσει το παρών. Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα έκανε να γεμίσει το κελί από κορέους. Πάτωμα, οροφή, τοίχοι, σκεπάστηκαν από τα ενοχλητικά παράσιτα. Το ψωμί και το νερό ακόμη είχαν γεμίσει.

Ο αδελφός έδειξε μεγάλη υπομονή στον πειρασμό.

-Αν πρόκειται και να φαγωθώ ακόμη από τους κορέους, δεν θα βγώ έξω ως την μεγάλη γιορτή.

Τρεις ολόκληρες εβδομάδες κράτησε το μαρτύριο κι ύστερα ένα πρωινό είδε να ορμά μέσα στο κελί του αμέτρητο πλήθος μυρμηγκιών και να πέφτει ακράτητο επάνω στους κορέους. Έγινε τότε σωστός πόλεμος μεταξύ τους. Τέλος, τα μικροσκοπικά μυρμήγκια επεκράτησαν. Σκότωσαν αλύπητα τους κορέους και τους έσυραν έξω από το κελί. Έτσι αναπάντεχα απαλλάχτηκε ο αδελφός από τον ενοχλητικό πειρασμό.

ΓΙΑ ΟΤΑΝ ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΑΣ, ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΤΟΥΣ ΘΛΙΜΜΕΝΟΥΣ

Κάποιος αδελφός 9 ολόκληρα χρόνια βασανίζονταν από έναν κακό λογισμό. Κάθε μέρα έκλαιγε κι έλεγε κατακρίνοντας τον εαυτό του:

-Είμαι αίτιος γι αυτόν. Θα χάσω την ψυχή μου.

Αγωνίζονταν σκληρά. Του κάκου όμως. Ήταν αδύνατον να απαλλαγεί. Στο τέλος κάμφθηκε η αντίστασίς του. Έπεσε σε απόγνωση.

-Έχασα πια την ψυχή μου, συλλογίστηκε. Γιατί να μένω άσκοπα στην έρημο; Ας γυρίσω στον κόσμο.

Έτσι πήρε τον δρόμο για την πολιτεία. Μα καθώς περπατούσε με βαρειά καρδιά, άκουσε πίσω του φωνή:

-Δυστυχισμένε, έτσι ποδοπατάς το αμάραντο στεφάνι που 9 χρόνια με την υπομονή σου έπλεκες; Γύρισε πίσω να το αποτελειώσεις.

Βάλσαμο παρηγοριάς χύθηκε στην θλιμμένη καρδιά του αδελφού. Με σταθερό βήμα τώρα ξαναπήρε τον δρόμο για την έρημο. Μα κι ο Αγαθός Θεός αφάνισε τον λογισμό του.
 

Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΦΥΛΑΚΑ ΑΓΓΕΛΟ

Ήταν κάποτε ένας νέος ο όποιος, στο παναπηστήμιο, είχε αγαπήσει μια κοπέλα. Κι εκείνη όμως το ίδιο. Όμως υπήρχαν και κάποιοι άλλοι που την αγαπούσαν σατανικά και από την ζήλεια τους του είπαν πως στο σχόλασμα θα τον κανόνιζαν - δηλαδή θα τον έδερναν άγρια. Εκείνος τότε φοβήθηκε πολύ γιατί ήταν και αρκετά γεροδεμένοι. Ωστόσο δεν είχε διάθεση να τους αντισταθεί με την βία. Έτσι προσευχήθηκε με αυτά τα λόγια στον Φύλακα Άγγελό του:

"Άγιε Άγγελε, Φύλακα της ψυχής μου, Εσύ που με προστάτευες από την στιγμή της γέννησής μου, προφύλαξέ με και τώρα από αυτόν τον κίνδυνο."

Έτσι μόλις σχόλασαν και καθώς έβγαινε από το κτίριο έκανε τον σταυρό του και ύψωσε το βλέμμα του στον Ουρανό γεμάτος ελπίδα. Τότε τον πλησιάζουν και εκείνοι οι 4 οι οποίοι του είχαν " υποσχεθεί " ότι θα τον κανόνιζαν. Τον πλησιάζουν οι 2 πιο γεροδεμένοι έτοιμοι να τον δείρουν.Ευθύς ο ένας μπροστά στον νέο πέφτει κάτω αναίσθητος και ο άλλος ενώ σήκωνε το χέρι του να τον κτυπήσει του γύρισε το χέρι και τελικά το έσπασε, σπάραζε από τους πόνους. Οι άλλοι οι 2 βλέποντας αυτά φοβήθηκαν, πήραν τους άλλους 2 τραυματίες και έφυγαν κατατρομαγμένοι. Τότε ο νέος δόξασε το Όνομα του Θεού και ευχαρίστησε θερμά τον φύλακα Άγγελο. Μάλιστα ύστερα από λίγο καιρό έκανε και δεσμό με την κοπέλα και όταν έφτασε ο κατάλληλος καιρός ζευγαρώθηκαν.

Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ Ή ΜΙΑ ΑΓΙΑ

Ήταν ο Γέροντας ΠαΪσιος στο κελλάκι του και έκανε την προσευχή του. Εκείνη την στιγμή ακούει μια άγρια φωνή να του λέει:

" Σταμάτα επιτόπου την προσευχή σου γιατί δεν γλιτώνεις από τε χέρια μου"

Ο Γέροντας όμως του Θεού δεν ταράχτηκε καθόλου και συνέχισε άφοβα την προσευχή του και μάλιστα με περισσότερο ζήλο τώρα. Αμέσως ένιωσε ένα άγριο χέρι να του γυρίζει το δικό του και να είναι έτοιμος να τον δείρει. Επιτόπου αναφωνεί;

" Άγιε Αρσένιε σώσε με ! "

Τότε νιώθει ένα γλυκύ χέρι να τον ελευθερώνει από το άγριο χέρι. Ήταν ο Άγιος Αρσένιος που τον βοήθησε ακούγοντας την προσευχή του.

ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ ( 5/2/2014)

Ήταν ένα κοριτσάκι στην ηλικία 11 ετών.Αυτό το κοριτσάκι δεν πολύ νοιαζόταν  για τα πνευματικά. Μια μέρα έχασε ένα πολύ σημαντικό αντικείμενό της και δεν μπορούσε να το  βρει.Άρχισε να ψάχνει μέχρι και στα πιο απίθανα σημεία.Το κοριτσάκι άρχισε να απελπίζεται ώσπου μια ιδέα της "ήρθε" στο νου <<ζήτα βοήθεια από τον Άγιο Φανούριο.Όσες αμαρτίες κι αν έχεις κάνει αυτός θα σε βοηθήσει.Όμως για ευχαριστώ το βράδυ την ώρα της ιερής προσευχής ψάλε το ιερό απολυτίκιό του που σου έδωσε η αδελφή  σου >>.Το κοριτσάκι αποφάσησε να το κάνει και αμέσως κοιτάει λίγο πιο πέρα και το βρήκε  εκεί που πριν λίγο είχε κοιτάξει.Το βράδυ βέβαια τήρησε αυτό που είχε τάξει στον Άγιο και από εκεί και πέρα  του έδειχνε τεράστια ευγνωμοσίνη.

       Τι μαθαίνουμε λοιπόν από αυτήν την ιστορία;Ο προαιρετικός ρόλος των Αγίων είναι να μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι και να αξιωθούμε να δούμε τον Θεό που είναι ο μόνος που μπορεί να μας ξεριζώσει από τα βάθη της κολάσεως.Σε αυτήν την πραγματική ιστορία ο Άγιος δεν ζήτησε από το κοριτσάκι κάτι που θα μας κουράσει,ζήτησε να κάνει λίγη παραπάνω προσευχή που το κοριτσάκι θα βοηθούσε να έρθει πιο κοντά στα πνευματικά.Αμήν.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΙ ( σε μορφή γράμματος )

 Εις εμψύχωσιν των χριστιανών και απόδειξιν της υπάρξεως του ζώντος Τριαδικού Θεού, μαρτυρώ τούτο το θαυμαστόν θαύμα που έκαμε προς δόξαν του Υψίστου ο Άγιος Φανούριος:

Ήμεθα, εις την πόλιν όπου εγεννήθην, Αθήνα, κατά την ιερήν Σαρακοστήν του Πάσχα. Ήτο ο αγαπητός μου πατήρ να ηπάγει εις το κέντρον της πόλεως δια να ηγοράσει, κατά το πανελλήνιο έθιμο, αρνίον δια το Άγιον Πάσχα. Ήτο να ηπάγει ως εκεί με δύτροχην μηχανή και εχρειάζετο και την άδειαν όδήγησης. Ήμεθα 5 αδέλφια και με πολλήν δυσκολίαν τα βγάζαμε πέρα.. Το δε αρνίον το ηγοράζαμεν με την οικονομικήν συμπαράστασιν συγγενών και επιπλέον κατά την Δευτέραν της Διακαινισίμου, ο πατήρ μου, έπρεπεν να ηπάγει εις το πατρικόν δια να κάμει κάποιες αναγκέες επισκευές.

Εφώναζεν, λοιπόν, την μητέραν μου να του δώσει αυτήν την άδειαν, διότι δεν ευκαιρούσε κατ' εκείνην την στιγμήν να την πάρει μονάχος του. Η δε μήτηρ μου του ηποκρίνηντο πως δεν την εύρισκεν. Όλος ταραχήν αφήνει την δουλειάν του ο πατήρ μου και μπήκε στο σπίτι. Ευθέως, ήρχισεν να την αναζητά παντού. Εγώ δε παρατηρούσα τις τρεμουλιαστές κινήσεις του και καθόμουν εκεί κοντά να ειδώ τι συνέβαινεν. Ο πατήρ μου απελπισμένος ήρχισεν να μονολογεί και να λέγει ότι την έχασεν και ότι έπρεπεν να βγάλει καινούρια, μη έχωντας κιόλας την οικονομικήν δυνατότηταν, όπως προανέφερα.

Καταλαβαίνοντας την δύσκολην κατάστασιν εκατάλαβον πως τούτον το δυστηχές ηπέτρεψεν ο Κύριος δια να δοξαστεί το Όνομά Του εις τα παιδία Του και δια να Τον εμπιστεύονται δι' πάσαν ανάγκην τους και δια να Τον σκέφτονται περισσότερον. Ήρχισα, λοιπόν, να επικαλούμαι το Όνομα του Δεσπότου και να ψάλω, δια του νοός μου, το απολυτίκιον της Αγίας Αικατερίνης, την οποίαν ευλαβούμαι ιδιαιτέρως, και το απολυτίκιον του Αγίου Φανουρίου με πολλήν πίστην και με την απόλυτον βεβαιότητα πως θα εισακούγονταν η δέησίς μου. Ιδιαίτερα τον Άγιον Φανούριον επικαλούμουν, διότι εγνώριζον ότι ούτος είχε το ιδιαίτερον θαυματουργικόν χάρισμα να βοηθάει τους πιστούς να ευρίσκουν χαμένα αντικείμενά τους. Αμέσως μετά το απολυτίκιον του Αγίου, ήρχισα να τον παρεκάλω με σχεδόν δακρυσμένα τα βλέφαρά μου:

" Άγιε του Θεού, Φανούριε, συ έχεις λάβει χάρισμα υπό του Υψίστου Θεού να θαυματουργείς, ώστε να ευρίσκουν οι πιστοί ό,τι κι αν τους έχει χαθεί. Και καθώς οράς ούτε τίποτε κακόν σου ζητώ, μα ούτε και κάτι ασήμαντον. Σου ζητώ κάτι αναγκαίο και πολύ σημαντικό, διότι είμεθα πολύτεκνοι και δεν έχομεν τις οικονομικές δυνατότητες. Βοήθει ημάς."

Δεν επρόλαβον να αποτελειώσω τους λόγους μου και ευθέως λέγει η μήτηρ μου:

" Δόξα τω Θεώ! Να την εδώ σώα. Δεν έγινε τίποτε, εδώ είναι!! "

Και ομολογεί κατασυγκινιμένος ο πατήρ μου:

" Αληθώς! Να την την βλέπω καθώς συ, μετά των ιδίων μου οφθαλμών! Αληθώς, ο Κύριος την εφύλαξεν! Και τούτο το θαύμα το οφείλομεν στην αγαθότητα του Θεού, και πάλι! Τι κάμαμεν δίχως Αυτόν! "

Εγώ έκλαιον εκείνη την στιγμήν, από την συγκίνισην δια τη αγαθότητα του Θεού μας, μα και δια την άμεσην ανταπόκρισιν του Αγίου εις την ταύτην απλήν και ταπεινήν μου δέησιν.

Δόξα εις το Μέγα Όνομά Του, το Οποίον δοξάζεται και δια των Αγίων Του!

Έχετε πίστιν εις Αυτόν, χριστιανοί!

Θαύμα της νοεράς προσευχής, Κύριε, ελέησον

Ήταν κάποιος μοναχός στην ερημία, όπου του είχαν δωρίσει έναν παπαγάλο από αυτούς που μιλούν. Εκείνος ο αξιομακάριστος αδελφός, εμάθαινε στο πουλί του αυτό να λέει την νοερά προσευχή, δηλαδή το:"Κύριε, ελέησον". Και κάποια μέρα βρήκεν, κατ' οικονομία Θεού, ο παπαγάλος τρόπον και έφυγεν από το κελλίον του αδελφού. Και καθώς πετούσε πάνω από τα νερά του ποταμού ξεγνιαστα και χαρούμενα, να, γεράκι φάνηκε να πλησιάζει επιθετικά προς το μέρος του και με εκτεθιμένα τα νύχια του, έτοιμος να τον κατασπαράξει. Κατατρομαγμένος ο παπαγάλος, μιας και το αφεντικό του δεν του είχε μάθει τίποτε άλλο, άρχισε να φωνάζει ασυνείδητα: " Κύριε, ελέησον!, Κύριε, ελέησον!, Κύριε, ελέησον! ". Και να, το γεράκι λίγο πιο πάνω από το κεφάλι του παπαγάλου είχε φτάσει και περνάει ξυστά, κάνει μια βουτιά στον αέρα και ξαναϋψώνεται στα ύψη του ουρανού σα να μην είχε δει ποτέ ότι άφησε έναν μεζέ ελεύθερο! Βλέποντάς το αυτό οι Πατέρες έμειναν άφωνοι και θαύμασαν την δύναμη της νοεράς προσευχής. Έτσι, εξείγαγαν το συμπέρασμα ότι: ακόμα και παπαγαλία να την λές την νοερά προσευχή, "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με", ο Φιλανθρωπος Θεός θα σε εισακούσει και ευθέως θα σε βοηθήσει. Είναι στα αλήθεια όπλο ισχυρό!

Θαύμα αγνότητας μοναζουσών που έσωσαν έναν αρχιληστή με τους συντρόφους του

Ανάμεσα στις διηγήσεις για τους μοναχούς των πρώτων χρόνων αναφέρεται και το εξής περιστατικό: Ένας αρχιληστής, για να μπορέσει να ληστέψει ένα καλά οχυρωμένο γυναικείο μοναστήρι, μεταμφιέσθηκε σε μοναχό και ζήτησε κατάλυμα για την νύχτα. Η ηγουμένη και όλες οι αδελφές τον δέχτηκαν σαν μεγάλο αββά με πολύ σεβασμό. Συγκεντρώθηκαν όλες οι μοναχές, για να πάρουν την ευχή του, του έπλυναν τα πόδια και πήραν ευλογία το απόπλυμα. Μια παράλυτη αδελφή, που νίφτηκε με αυτό με πίστη, θεραπεύτηκε και πήγε προς έκπληξη όλων να πάρει κι εκείνη την ευχή του. Ο αρχιληστής βλέποντας το θαύμα αλλοιώθηκε εσωτερικά, μετάνοιωσε και πέταξε το σπαθί που είχε κρυμμένο κάτω από το ράσο του αποκαλύπτοντας ποιός είναι. Ωστόσο, οι μοναχές πίστεψαν πως έκανε τον δια Χριστόν σαλό και τον είχαν σε μεγαλύτερη ευλάβεια. Έτσι, μετά από λίγο καιρό και αυτός και οι σύντροφοί του έγιναν μοναχοί και έζησαν με ακρίβεια την μοναχική ζωή.

Θαύμα απλότητας ενός ιερέα και η μεγάλη αξιοθαύμαστη ταπείνωσή του

Ήταν στην Ιορδανία ένας πολύ απλός παπάς που έκανε θαύματα. Διάβαζε ανθρώπους και ζώα που είχαν κάποια αρρώστια και γίνονταν καλά. Πήγαιναν και μουσουλμάνοι σ' αυτόν, όταν έπασχαν από κάτι, και τους θεράπευε. Αυτός, πριν λειτουργήσει, έπαιρνε ένα ρόφημα με λίγο παξιμάδι και μετά όλη την υπόλοιπη ημέρα δεν έτρωγε τίποτε άλλο. Κάποτε έμαθε ο Πατριάρχης ότι τρώει πριν από την Θεία Λειτουργία και τον κάλεσε στο Πατριαρχείο. Πήγε εκείνος, χωρίς να ξέρει γιατί τον ζητάνε. Ώσπου να τον φωνάξει ο Πατριάρχης, περίμενε μαζί με τους άλλους σε μια αίθουσα. Έξω έκανε πολλή ζέστη, είχαν κλειστά τα πατζούρια και από μια τρυπούλα περνούσε μια ακτίνα. Αυτός νόμιζε ότι είναι σχοινί. Επειδή είχε ιδρώσει, βγάζει το ράσο του και το κρεμάει πάνω στην ακτίνα. Όταν το είδαν οι άλλοι που κάθονταν εκεί στην αίθουσα, τα έχασαν. Πάνε και λένε στον Πατριάρχη: "ο παπάς που κολατσίζει πριν από την Θεία Λειτουργία κρέμασε το ράσο του πάνω σε μια ακτίνα!".Τον κάλεσε μέσα ο Πατριάρχης και άρχισε να τον ρωτάει: "Πώς πας; Κάθε πότε λειτουργείς; πώς ετοιμάζεσαι για την Θεία Λειτουργία;". " Να, λέει, διαβάζω την ακολουθία του όρθρου, κάνω και μερικές μετάνοιες και ύστερα φτιάχνω ένα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, και έπειτα λειτουργώ". " Γιατί το κάνεις αυτό;", τον ρωτάει ο Πατριάρχης. " Άμα φάω λιγάκι πριν την Θεία Λειτουργία, λέει εκείνος, όταν κάνω κατάλυση ( μετά την Θεία Κοινωνία των πιστών και τη διανομή του αντιδώρου, ο ιερέας καταλύει ό,τι απέμεινε στο Άγιο Ποτήριο ), πάει ο Χριστός επάνω. Ενώ, αν φάω μετά την Θεία Λειτουργία, πάει ο Χριστός από κάτω" ! Δηλαδή το έκανε με καλό λογισμό. Τότε του λέει ο Πατριάρχης: "Όχι, δεν είναι σωστό αυτό. Πρώτα να κάνεις κατάλυση, και έπειτα να τρως λίγο". Έβαλε μετάνοια και το δέχτηκε. ( Γεροντος Παϊσίου, Λόγοι ΄Γ )